Weer op weg

Er stond een nieuwe reis op het programa. Ditmaal op z’n minst München. Helemaal waus (volgens vriend Henk). En waarom dan wel? 1. naar familie, 2. met familie naar familie, 3. verjaardag van neeffie/nevie/nay-v/neefie/neevie/neevy/Fritz, 4. Das Oktoberfest.
Volgens vriend Henk (niet ‘vriend’ Henk, maar Henk van Chinees Henk) dus helemaal waus, feest vieren als koning Bobo en lekker wappie worden. En jij dacht dat Ronaldo Luiz de Nazirima Lima ‘El Fenomeno’ was. (Waarom kom je uit Brazilie als je Lima van je achternaam heet?)
Heel leuk hoor, München. Probleem is alleen: je moet er wel eerst naartoe. … In India & Thailand had er nu een hoop gevloek en gescheld gevolgd, maar na enig wachten, komt er niets naar boven borrelen. En ik maar zeiken over m’n eigen land.
‘s Nachts m’n tas ingepakt. In des morgens zou dat moeilijk gaan, want ik moest reeds om half zes op. Na krap drie uur liggen er weer uit, douchen, tas verder pakken en met moederslief naar de trein (die was zo moederslief om zoonlief zo vroeg naar de trein te brengen). Kom ik op het station aan, zie ik de deuren zo voor me raap dichtgaan! Fuck & mierda & Bush (= erg scheldwoord)!!
Maakte op zich niet zoveel uit, want we waren vroeg en dat was de trein vóór mijn geplande trein. En die vertrok gelukkig op tijd want ik moest overstappen. Altijd vervelend als je een vliegtuig moet halen. De trein en ik vertrokken dus op tijd (of misschien belangrijker: we kwamen op tijd aan op het overstapstation) en ook de aansluittrein kwam op tijd aan op Schiphol. Joepie1. Meer joepies komen er niet, dus die 1 kan eigenlijk wel weg.
Er stond een flinke rij bij de incheckbalie, daar was het even wachten. Pluspuntje was de grondstewardess (niet geheel ingewerkt) die er erg appetijtelijk uitzag. Ja, jij van Swiss Air ja! Ze had wel een scheef mondje maar zo leek het wel alsof half d’r gezicht steeds glimlachte. Altijd positief naar de dingen kijken : ) of : \ ... Hehe.
Binnen nog wat kado’s gekocht voor de zwagers (eentje begon er snel te jarigen). En aangezien ik nooit zit op te letten, ging ik op tijd het vliegtuig in. Ehhh, que? Dat behoeft enige nadere uitleg, begrijp ik. Ik zat redelijk vooraan in het vliegtuig en de eersten die het vliegtuig in mogen gaan, zijn de mensen die juist achteraan zitten. Aangezien ik niet oplette, liep ik dus met die meute mee. Met als resultaat dat iedereen achterin stond te duwen en te trekken en geduldig stond te wachten (in vliegtuigen wacht je altijd gemaakt geduldig) en te zoeken naar een plek in de bagageruimte ‘above your head’ al balancerend om niet iemand per ongeluk op z’n bek te slaan met je veel te grote tas, terwijl ik op m’n gemakje helemaal alleen rustig m'n spullen plaatste en direct kom gaan zitten.
Conclusie, hier een tip voor de vliegtuigmaatschappijen: laat eerst alle passagiers instappen die aan de linkerkant (of rechterkant, wat jij wilt) van het vliegtuig zitten ipv de achterste rijen. Veel gemakkelijker. Goed idee, ALbert! Gaan we meteen opsturen naar de overkoepelende organisatie voor vliegtuigmaatschappijen.
Eerlijk = eerlijk, de passagiers zaten op tijd in het tuig en we kónden op tijd pleite. Kónden (met streepje, zoiets heet een accent)? Ja, kónden. Het was namelijk erg slecht weer in Zürich (gefantaseerde vertaling: Too rich) waardoor we veertig minuten vertraging hadden. Je moest toch naar München, sukkel?! Dat klopt. En dus… dat waren precies de veertig minuten die ik nodig had om over te stappen op het vliegtuig naar München. Haast bij de tassencontrole, want die moest gewoon opnieuw in CH (weetje: waar is CH de afkorting van?), heel vervelend. Daardoor miste ik wel dat klotevliegtuig. Neutrale kutzwitsers. Kun je wel onpartijdig zijn, maar daardoor beken je wel kleur, want afkeuren deed je het 68 jaar geleden ook niet. Mietjes. En Geneve is een dooie stad. Maar verder niets dan goeds over de Zwitsers. Vergeven en vergeten. En zo geschiedde want bij de balie van Swiss Air werd ik heel vriendelijk behandeld. Er scheen al een vtuig over een uur te gaan (maar die was al overboekt) en er was er eentje die twee uur later zou gaan en daarin was nog zat plek. Na wat gepeins aan haar kant, wilde ze het zekere voor het onzekere nemen. Nou, mooi niet, onpartijdige muts! Zet me maar op de wachtlijst van die eerste en als dat niet lukt, dan kom ik wel terug voor die latere. Dat vond ze eigenlijk zelf ook een beter idee en zo gezegd zo gedaan. Ze wenste me succes en als het niet ging, dan zou ze me verder helpen. Dat zeg ik, ze was echt erg aardig. Bij het ‘nieuwe’ vliegtuig gekomen, bleek ik niet de enige die op de wachtlijst stond. Merde putain. Ik moest een kwartiertje wachten eer ze met zekerheid kon zeggen of ik erin kon. Geen probleem, ook deze grondstewardess was mijn type… (geen scheve mondjes, maar toch een mooie glimlach). Na vijftien minuten (noem het Zwitserse accuraatheid/accuratesse/) werd onder andere mijn naam op geheel correcte wijze omgeroepen, iets wat zelfs in NL amper gebeurt en werd mij medegedeeld dat ik mee kon. Jippie-ka-jee, mofo (voor de filmliefhebbers). Ach, toch nog een joepie. ‘Thuisfront’ in München gesmst dat het een uurtje later werd. Maar ook dat vliegtuig had vertraging, want het was nog steeds slecht weer in Zürich. Onderweg kwamen we nog in een luchtzak terecht wardoor we zo’n honderd meter recht naar beneden vielen. Het gegil was niet van de lucht. Wel in de lucht. In München kwam m'n tas ook nog aan. Hier was ik erg blij om, ook al had de mevrouw van de Swiss Airbalie gezegd dat de bagage altijd met de passagier meereist, dit ivm de beveiliging. Nou, daar heb je dan dat ene postieve aspect van acht jaar regering-Bush: je raakt je koffer nooit meer kwijt. Al vind ik dit moeilijk te geloven.
Buiten stonden zus en neeffie/ne…/Fritz op me te wachten. Ook dat vind ik uiterst fijn.

En in het vliegtuig van Amsterdam naar Zürich zat ik nog naast Mirella en Bart (dag Mirella en Bart) die onderweg waren naar India! Ik had ze het adres van deze blog moeten geven, waren ze meteen terug gekeerd, haha. We hebben het veel over India en reizen gehad en dat was erg gezellig. Ik hoop dat ze het leuk hebben gehad en dat ze niet (zo) ziek zijn geworden.


Antwoord van CH: Confœderatio Helvetica.