OVCIP?

Hoofdschuddend zat hij achter zijn kleine, witte laptopje. Eigenlijk voor de zoveelste keer. Dan dacht hij alles mee te hebben gemaakt in India en daar als het ware te hebben geleerd dat Nederland een onwikkeld land is. Maar nee, nu hij aan het onderwerp denkt, springen hem, zoals dagelijks in India, vele onmachtswoorden door zijn hoofd. Hoe is het toch mogelijk, je hoort het hem denken. En dan dat hoofd en gezicht erbij, schuddend, die lippen gevormd en de schouders omhoog getrokken. Dan weet je al dat er wat gaat komen. Je weet gewoon dat hij van iets kleins, waar praktisch geen mens zich druk om maakt, een hele toestand maakt. En ergens in je hoofd zegt er dan een stemmetje ‘en toch heeft hij ergens ook wel gelijk’. (Ach, laat hem, hij schrijft dat om zichzelf wat moraal toe te spelen.) Zo liep hij laatst over het station van een grote stad. Hij beklom de trap (roltrap, want hij is te lui om de trap te nemen) en wat aanschouwde hij op het perron? Welgeteld één paaltje om je in en uit te checken met de ov-chipkaart. Één paaltje. Dus straks komt de bus net iets te laat en iedereen rennen voor de trein en jawel hoor, iedereen duwen om in te checken met de ov-chipkaart om die trein te halen. Die moet ook op tijd vertrekken, dus de conducteur fluit op zijn fluit en de deuren gaan dicht. Resultaat: helft van de groep heeft niet ingecheckt en de andere helft staat nog op het perron. Één lullig paaltje. Een zucht ontsnapt uit zijn neus. Wat een debiel die dat weer heeft verzonnen.

Wat. Zucht uit neus of één ov-chipkaartincheckpaaltje (wel een fucking mooi galgjewoord!) op een druk perron? Nou, het eerste lijkt me een literair hoogtepunt van deze heeeele blog (minus de songtekst van Tol Hanse) en het tweede is gewoon debiel. Zet er een hele rits van paaltjes neer, mensen. Denk toch eens een keertje na.

En dat deed hij. Al denkende probeerde hij het woord ov-chipkaartincheckpaaltje drie keer achter elkaar te zeggen.

Ik weet het, iedereen heeft medelijden met mijn vriendin, niet alleen jij :D