Taboe

Laatst zaten we ‘House’ te kijken (hij is trouwens van Blackadder!) en daarin opperde iemand dat dr Gregory House wel eens zou kunnen sterven. Dat vond House prima. En waarom? Nou, zei hij, als ik dood ben, dan maakt het mij toch niets meer uit? Daar was mijn (jongste) zus het mee eens. En ik ook, zei ik. Als je dood bent, mis je niemand. Dat weet je helemaal niet zeker, zei m’n zwager toen. En ook dat klopt. Helemaal niemand kan met 100% zekerheid weten wat er gebeurt als je dood gaat.

M’n zus voegde daar nog aan toe dat het helemaal niet nodig was om iemand te missen als een bekende van je overlijdt. Achteraf (nu) vraag ik me af of ik dat verkeerd heb begrepen. Misschien even navragen…

Maar ergens vond ik dat wel een geruststellend idee. Want wat nu als ik doodga? Hoe zouden mijn zussen en ouders en familie en vrienden reageren? Wat zou er gezegd worden? En, hoe erg gaan ze me missen? Ik heb al heel lang besloten om niet dood te gaan zolang mijn ouders nog leven (immers, er is niets ergers dan je eigen kind in een doodskist te zien en dat wil ik mijn ouders niet aandoen) dus dat even terzijde. Dan kan ik bij deze de wereld laten weten dat ik één van de mooiste levens op Aarde heb mogen leven. Natuurlijk, een hoop (een heeeeeeele hoop) ergernis in bepaalde landen; ik noem een namen, hahaha… Trouwens, blijft altijd een geintje he, India heb ik al lang in mijn hartje gesloten. Ik mocht een mooi leven leiden. Ik heb erg veel gelachen, en ik denk dat ik ook veel mensen heb laten lachen. Ik heb betrekkelijk veel van de wereld gezien en heb interessante dingen gedaan en meegemaakt die niet iedereen mee zal maken/zal doen. Ik heb veel mensen ontmoet en heb de beste vrienden van de wereld die ik altijd heb gekoesterd. Ik heb lang (zo niet, praktisch altijd) kunnen doen wat ik wilde doen en ook mogen doen.

En dus, mocht ik er niet meer zijn, dan onstaat er misschien wel een leegte maar ik wil niet dat die leegte een ruimte vormt voor groot verdriet. Dat is niet nodig. Ik was er, was gelukkig, ben er dan niet meer, maar zal niet weg zijn. Ik wil herinnerd worden met een glimlach en niet met een traan (ach, een enkele traan zal ik je vergeven). Dat je over me kunt praten, misschien eindigend met een zucht en verder kunt gaan in plaats van te blijven steken in pijn en verdriet. Je hebt een eigen leven (waarschijnlijk met kinderen en partner) en dat gaat voor. Aan verdriet win je niks, ook niet voor degene die bij je staan.

Geef mij maar een plekje ergens bij je binnen en ga door. En als je dan toch even de behoefte hebt aan mijn aanwezigheid, draai dan goede muziek. Een lied waar je echt van kunt genieten, waar je helemaal in zit. Dan kom ik even bij je kijken.

Het is een beetje een luguber onderwerp (en in de taboesfeer) om over te praten; vandaar de blog :D. Helaas ken ik een vrouw wier moeder is overleden en er anders over denkt. Ze is gestopt met werken, de spanningen in haar huwelijk zijn inmiddels te snijden en ze komt amper het huis uit. Toegegeven, ik kan niet in de schaduw staan van de aardigheid van die moeder maar ze moet toch een keer inzien dat al dat vele verdriet tot niks goeds leidt. En dat haar moeder ook niet wil dat ze zo’n verdriet heeft.

Dan maar een simpele toost op die mafkees (alias ALbert) met een traan en een lach en dan maar doorgaan.

En als ik kan spoken, doe ik dat natuurlijk ook! Hahaha. HAHAHA! Wat dacht jij dan?!  

Be warned ; )