Ik weet het niet hoor. Beetje afgeven op wetenschappers en zo. Schijnt wel eerder gebeurd te zijn op deze blog. Gelukkig niet vaak. Hoeft ook niet. Wetenschappers oefenen een zeer interessant vak uit. Dankzij hen worden wij toch steeds getrakteerd op nieuwe dingen. Eigenlijk is alles door de wetenschapper uitgevonden en op de kaart gezet. Of is dat wat overdreven? Zou kunnen. Toeval is ook een groot ontdekker. En voor toeval hoef je geen wetenschapper te zijn. Da's waar.
Als wetenschapper ben je in principe grensverleggend. Als je niet een specifiek onderzoek doet, ben je altijd op zoek naar de verdere stap. Je gaat verder. Als dit bestaat, dan kunnen we misschien dat ook bereiken. Of we kunnen we het verbeteren. Hoe dan? Daar gaan we naar op zoek. Natuurlijk bestaan er veel takken in de wetenschap. Je kunt ook het tegendeel proberen te bewijzen, zoals ze op zoek zijn naar het bewijs om Albert (what's in a name) Einsteins 'Relativiteitstheorie' omver te kegelen. Of onderzoek naar een medicijn tegen kanker (ik zou er mijn leven voor geven). Dat is natuurlijk ook grensverleggend, maar dat idee bestaat en je zoekt naar het eindproduct. De meeste wetenschappers hebben dan ook geen grenzen. Althans, dat is in mijn ogen een wetenschapper.
Er bestaat natuurlijk altijd een groepje mensen (zoals in het oude Gallië) dat zich niks aantrekt van mijn opvattingen. Hahaaaa, lekker arrogant :D. Dit groepje wetenschappers is, ik zou bijna zeggen 'uiteraard', de groep die zich bezighoudt met astronomie. Pseudowetenschappers, hoewel die omschrijving zelfs mij te ver gaat. Al eerder stoorde ik me aan de uitspraken van astronomen 'Er is water, dus (DUS!) is er kans op leven'. Er bestaan heus wel levensvormen die helemaal geen water nodig hebben om te leven. Maar goed, daar hebben onze wetenschappers nog nooit aan gedacht of ze willen er niet aan denken. Te belachelijk voor woorden! Als wetenschapper moet je openstaan voor alles. Alles moet mogelijk zijn.
Nu hebben ze weer een uitspraak gedaan, waarvan ik denk 'nee, dat meen je niet, dat noemt zichzelf wetenschapper...'. Echt, ik ben 10x niet slimmer dan iemand die een wetenschappelijke studie gedaan heeft en ook nog eens veel ervaring heeft. Dat pretendeer ik ook helemaal niet. Maar een heel piepklein beetje openstaan en fantasie gebruiken mag je toch wel van zo iemand verwachten.
Sinds kort is het grootste stelsel in het heelal gevonden. Dit stelsel is een groep quasars. Onmetelijk groot! Of niet, want ze hebben het kunnen meten, anders hadden ze niet geweten dat het het grootste stelsel van heelal is (tot nog toe dan). Kijk, dat kunnen ze dan weer wel. Petje af. Maar wat blijkt? Oooh, zucht... hoe is dit toch mogelijk: "de ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar dit cluster blijkt ruim 3 keer zo groot." [nu.nl]
Dan vraag ik me af, kon je er nou echt niet op komen dat het heelal zo enorm extreem bizar buitenproportioneel mega groot is, dat een of andere groep wel eens groter zou zijn dan een limiet? Er zullen vast wetenschappers zijn die dit niet hebben gedaan, maar aan hen die dit wel gedaan hebben, dicht ik een met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bekrompenheid toe.
Heren wetenschappers, als jullie nou eens verder kijken dan je neus lang is en ervan uitgaan dat aaaaaalleeeeeees mogelijk is, dan breek je misschien eens door je eigen grenzen heen. Dat kan wel eens grensverleggend (= baanbrekend) zijn.
Als wetenschapper ben je in principe grensverleggend. Als je niet een specifiek onderzoek doet, ben je altijd op zoek naar de verdere stap. Je gaat verder. Als dit bestaat, dan kunnen we misschien dat ook bereiken. Of we kunnen we het verbeteren. Hoe dan? Daar gaan we naar op zoek. Natuurlijk bestaan er veel takken in de wetenschap. Je kunt ook het tegendeel proberen te bewijzen, zoals ze op zoek zijn naar het bewijs om Albert (what's in a name) Einsteins 'Relativiteitstheorie' omver te kegelen. Of onderzoek naar een medicijn tegen kanker (ik zou er mijn leven voor geven). Dat is natuurlijk ook grensverleggend, maar dat idee bestaat en je zoekt naar het eindproduct. De meeste wetenschappers hebben dan ook geen grenzen. Althans, dat is in mijn ogen een wetenschapper.
Er bestaat natuurlijk altijd een groepje mensen (zoals in het oude Gallië) dat zich niks aantrekt van mijn opvattingen. Hahaaaa, lekker arrogant :D. Dit groepje wetenschappers is, ik zou bijna zeggen 'uiteraard', de groep die zich bezighoudt met astronomie. Pseudowetenschappers, hoewel die omschrijving zelfs mij te ver gaat. Al eerder stoorde ik me aan de uitspraken van astronomen 'Er is water, dus (DUS!) is er kans op leven'. Er bestaan heus wel levensvormen die helemaal geen water nodig hebben om te leven. Maar goed, daar hebben onze wetenschappers nog nooit aan gedacht of ze willen er niet aan denken. Te belachelijk voor woorden! Als wetenschapper moet je openstaan voor alles. Alles moet mogelijk zijn.
Nu hebben ze weer een uitspraak gedaan, waarvan ik denk 'nee, dat meen je niet, dat noemt zichzelf wetenschapper...'. Echt, ik ben 10x niet slimmer dan iemand die een wetenschappelijke studie gedaan heeft en ook nog eens veel ervaring heeft. Dat pretendeer ik ook helemaal niet. Maar een heel piepklein beetje openstaan en fantasie gebruiken mag je toch wel van zo iemand verwachten.
Sinds kort is het grootste stelsel in het heelal gevonden. Dit stelsel is een groep quasars. Onmetelijk groot! Of niet, want ze hebben het kunnen meten, anders hadden ze niet geweten dat het het grootste stelsel van heelal is (tot nog toe dan). Kijk, dat kunnen ze dan weer wel. Petje af. Maar wat blijkt? Oooh, zucht... hoe is dit toch mogelijk: "de ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar dit cluster blijkt ruim 3 keer zo groot." [nu.nl]
Dan vraag ik me af, kon je er nou echt niet op komen dat het heelal zo enorm extreem bizar buitenproportioneel mega groot is, dat een of andere groep wel eens groter zou zijn dan een limiet? Er zullen vast wetenschappers zijn die dit niet hebben gedaan, maar aan hen die dit wel gedaan hebben, dicht ik een met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bekrompenheid toe.
Heren wetenschappers, als jullie nou eens verder kijken dan je neus lang is en ervan uitgaan dat aaaaaalleeeeeees mogelijk is, dan breek je misschien eens door je eigen grenzen heen. Dat kan wel eens grensverleggend (= baanbrekend) zijn.
No comments:
Post a Comment