Sven haalde het niet. Ongelooflijk. Ik zat versteend op mijn stoel te kijken naar de seconden die voorbij tikten. Het verschil werd kleiner en kleiner en opeens was hij langzamer! Kan het nog steeds amper geloven. Vol ongeloof zag ik de voorsprong van Sven teruglopen. Hij ging het
niet redden. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik dacht, dit kan niet, dit
mag niet. Als iemand in de hele wereld deze gouden medaille verdient,
dan is het Sven Kramer. Kramertje, Kramertje, wat ga je doen?, hoorde ik
mezelf zeggen. Timmertje deed het wel, Kramertje niet. Hoe kon het.
Voor de race appte ik me zus dat Kramer alles (records) en iedereen (Bob en Bergsma) he-le-maal gaat verpulveren. Vier jaar wraakgevoelens zat er in dat grote lijf van hem. Vier jaar had hij op deze dag gewacht. Dit was de race der races. Hier zou hij iedereen kapot rijden, een tijd neerzetten die nooit meer verbeterd zou worden, al mag je straks met een raket op je rug schaatsen. Het stond voor mij al vast dat hij goud ging pakken; het kón gewoon niet anders. Al mijn geld hoefde ik er niet op te zetten, want je kon toch niks winnen (ben ik effe blij dat ik dat niet gedaan heb :D). Ook appte ik dat Gerard Kemkers in een janken gaat uitbarsten straks, als Sven over die streep rijdt. Waarom dan, vroeg ze? Nou, omdat ook bij hem alles los zal komen, die hele ontlading van vier jaar schuldgevoel op zijn schouders zullen er dan eindelijk afvallen. Hij zal nog meer opgelucht zijn dan Kramer. Kramer zal niet eens opgelucht zijn, hij zal gewoon superblij zijn, en trots.
Nou, dat Kemkers ging huilen, daar kreeg ik gelijk in, dat konden we zien. Alleen had ik de reden niet echt goed. En dat Sven iedereen aan gort zou rijden, ook dat had ik fout. Maar wie had het goed dan? Juist, niemand. Of misschien Bergsma? Wie zal het zeggen?
Achteraf had de geweldenaar (want dat blijft hij natuurlijk) last van zijn rug. Nou nou nou, moest je dat nou echt voor de camera zeggen? Dat was onsportief. Als het echt zo was, laat een ander het dan doen. En als het echt zo was, waarom til je dan met één hand die fiets op toen je aankwam bij het Adlerstadion? En waarom biggelde de tranen bij Naomi over de wangen? Als zij wist dat je rug je parten zou spelen, zou ze zich dan niet in het lot hebben geschikt? Maar ik geloof wel dat schaatsers last krijgen van hun rug. Jeetje zeg, elke dag de hele dag bukken kan nooit goed zijn, helemaal 10km lang. En ik begrijp ook wel dat de teleurstelling daar sprak. Al spraken die woorden alleen maar voor jezelf. Want het is en blijft natuurlijk een geweldenaar.
Net als Bergsma ; )
En nu: concentreren op de 500m en de 1500m zodat je weer bovenaan de Adelskalender komt te staan, Sven!! Die afstanden zijn korter ook, dus kun je sneller omhoog :O
Voor de race appte ik me zus dat Kramer alles (records) en iedereen (Bob en Bergsma) he-le-maal gaat verpulveren. Vier jaar wraakgevoelens zat er in dat grote lijf van hem. Vier jaar had hij op deze dag gewacht. Dit was de race der races. Hier zou hij iedereen kapot rijden, een tijd neerzetten die nooit meer verbeterd zou worden, al mag je straks met een raket op je rug schaatsen. Het stond voor mij al vast dat hij goud ging pakken; het kón gewoon niet anders. Al mijn geld hoefde ik er niet op te zetten, want je kon toch niks winnen (ben ik effe blij dat ik dat niet gedaan heb :D). Ook appte ik dat Gerard Kemkers in een janken gaat uitbarsten straks, als Sven over die streep rijdt. Waarom dan, vroeg ze? Nou, omdat ook bij hem alles los zal komen, die hele ontlading van vier jaar schuldgevoel op zijn schouders zullen er dan eindelijk afvallen. Hij zal nog meer opgelucht zijn dan Kramer. Kramer zal niet eens opgelucht zijn, hij zal gewoon superblij zijn, en trots.
Nou, dat Kemkers ging huilen, daar kreeg ik gelijk in, dat konden we zien. Alleen had ik de reden niet echt goed. En dat Sven iedereen aan gort zou rijden, ook dat had ik fout. Maar wie had het goed dan? Juist, niemand. Of misschien Bergsma? Wie zal het zeggen?
Achteraf had de geweldenaar (want dat blijft hij natuurlijk) last van zijn rug. Nou nou nou, moest je dat nou echt voor de camera zeggen? Dat was onsportief. Als het echt zo was, laat een ander het dan doen. En als het echt zo was, waarom til je dan met één hand die fiets op toen je aankwam bij het Adlerstadion? En waarom biggelde de tranen bij Naomi over de wangen? Als zij wist dat je rug je parten zou spelen, zou ze zich dan niet in het lot hebben geschikt? Maar ik geloof wel dat schaatsers last krijgen van hun rug. Jeetje zeg, elke dag de hele dag bukken kan nooit goed zijn, helemaal 10km lang. En ik begrijp ook wel dat de teleurstelling daar sprak. Al spraken die woorden alleen maar voor jezelf. Want het is en blijft natuurlijk een geweldenaar.
Net als Bergsma ; )
En nu: concentreren op de 500m en de 1500m zodat je weer bovenaan de Adelskalender komt te staan, Sven!! Die afstanden zijn korter ook, dus kun je sneller omhoog :O
No comments:
Post a Comment