Toch weer niet

Ik moet eens wat meer schrijven, zeiden twee bekenden (dat zullen dus wel die twee zijn die mijn blog lezen :D). Dat vind ik zelf ook. Maar waarover? Het probleem, beste bekenden, zit 'm in het geheugen. Ik lees en hoor van alles, en dan niet alleen op de nieuwssites of op de radio maar ook om me heen, waarop je helemaal los kunt gaan. Maar ja, ik draai me om en ik ben het gewoon vergeten. Niet alleen het onderwerp maar ook dat er iets dat blogwaardig was. En gelukkig is dat tweede dan het geval, want anders zou het nogal frustrerend zijn.

Dat gezegd hebbende (zou Wietze zeggen), heb ik natuurlijk wat te bloggen. Ik zou ik immers niet zijn als er niet iets waardeloos, hopeloos en kosteloos uit het enorme, doch veelal haperende, brein ontspruit. Wat een woord eigenlijk. Wat nu weer dan?

Moet ik mijn leven lang in Nederland blijven wonen?

Ja en nee. Als ik het wel doe, zie ik mijn vrienden en familie bijna nooit meer. Doe ik het niet, dan zal ik altijd in complexiteit leven.
Food for thought, zeggen de Engelsen dan; het woord is aan u.