GevoeliK

Soms heb je geluk en soms niet. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit of ik geluk had dat ik een cursus met acht andere vrouwen volgde. De ene andere man die zich ook had ingeschreven was niet op komen de dagen. Direct bij binnenkomst werd ik er al op geattendeerd dat ik de enige man tot zover was (er waren al zeven vrouwen). Lomp als ik ben, maakte ik natuurlijk direct een vrouw(on)vriendelijke opmerking. Daar de opmerking wel zeer geestig was en niet over het randje, konden de meeste vrouwen zich niet inhouden. En lachten om mijn snedige antwoord : ).

Na een tijdje gewacht te hebben en de andere man nog immer was niet komen opdagen, stak de cursusleider van wal. Wie was hij, wat deed hij, wat hield de cursus in, waarom gaf hij deze cursus en al dat soort dingen. Uiteraard ging het over de verhouding vrouwen-man (tegen die tijd acht tegen een!) en welke invloed een man of vrouw in zo'n situatie heeft. De cursusleider was van mening dat een vrouw in een mannengroep van invloed is en andersom (een man in een vrouwengroep) niet. Dat zei hij stellig. De vrouwen waren waarschijnlijk onder de indruk of trots op zichzelf (ze zijn immers het sterke geslacht) en knikten tevreden. Maar ik niet! Dikke pik voor jullie, riep ik! Nou nou zeg... gelukkig zei ik dat niet. En dacht ik dat ook niet, trouwens. Het schiet hier zo uit m'n pen. Ik was en ben van mening dat een man in een vrouwengroep wel degelijk van invloed is. Zet acht vrouwen bij elkaar en het wordt een zooitje. Zet er een man bij en de sfeer wordt opeens anders. Dat bedoel ik niet negatief of opschepperig, mannen en vrouwen zijn gewoon anders. Als je opeens een vrouw in een mannengroep zet, verandert er ook iets. Hoewel, mannen blijven lompen wezens.

Bij het voorstellen gebeurde er iets merkwaardigs. Bijna alle vrouwen hadden kinderen en ik heb die niet. Mijn reden voor het niet hebben van kinderen ligt onder andere in het feit dat ik te veel aan mijn vrijheid gehecht ben en ik te egoïstisch ben. Dat eerste lijkt me wel duidelijk, het tweede omdat ik dan veel moet opgeven ten behoeve van mijn kinderen en dat wil ik niet (uitslapen bijvoorbeeld). En toen gebeurde het: aan de overkant van de tafel zei mijn cursusgenoot 'wat narcistisch'.

Jahaa, lieve lezers, toen stond ik voor een keuze. Ga ik mezelf verdedigen na deze harde aanval of laat ik het rusten. Ik koos voor het tweede. Trots kan letterlijk dodelijk zijn, het komt bijna dagelijks voor. En ik had best wel kunnen zeggen dat juist het willen van kinderen egoïstisch is, want een ongeboren kind zal er nooit om vragen geboren te worden. Een kind wil je omdat jij het wilt. Er bestaat bijna niks egoïstischer dan het willen van een kind. Want waarom neem je anders een kind?

Ik vind het prima hoor, ouders. Jullie moeten het zelf weten. En zonder kinderen zou de mensheid uitsterven (zou dat erg zijn?). Mijn vrienden hebben kinderen en alhoewel ik best afstandelijk ben, geniet ik wel van hun karakters en speelsheid. Ze komen geniaal uit de hoek. En er zijn maar weinig mensen die gekker op mijn neefjes en nichtje zijn dan ik. Maar omdat ik open ben, mezelf ken, eerlijk ben tegenover mijn ongeboren kinderen, wil uitslapen, niet tien keer per nacht mijn bed uit, gewoon de auto in wil stappen zonder aan iets te moeten denken en er geen kwartier over wil doen, gewoon wil blijven werken en geen ruzie wil maken met mijn lieve wezentje wie ons zieke kind van school moet halen, niet anderen wil opzadelen met mijn kinderen (het lijkt me best bezwaarlijk, doch noodzakelijk om een ander te vragen op te passen), niet dat eeuwige gevraag wil aanhoren, zonder moeite spontaan uit eten wil, me niet wil generen in een vliegtuig of supermarkt door een chagrijnig (lees: hysterisch schreeuwend) kind, me geen zorgen wil maken over zijn/haar toekomst, me geen zorgen wil maken als het een lange reis gaat maken, niet de troep achter zijn/haar reet wil opruimen, me niet wil ergeren als er weer eens eentje naar beneden komt terwijl het al lang had moeten slapen, me niet kwaad wil maken als het weer eens niet luistert of iets sloopt, niet bang wil zijn of het gepest gaat worden op school, het eten in zijn of haar mond moet proppen omdat het niet wil eten, ik op vakantie wil in een periode dat het niet heet en duur en druk is en dat ik geen doodsangsten uit wil staan als mijn kind niet op tijd (of nog erger: een nacht) thuiskomt, ben ik dus een narcist.

Ik ben gewoon eerlijk in het feit dat ik mijn kind niet kan geven wat mijn zussen en vrienden hun kinderen geven en bijbrengen. Daar heb ik ongelooflijk veel respect voor. Ik zou dat niet kunnen, dat weet ik en daar ben ik eerlijk in. En als ik lees en hoor wat kinderen soms moeten doorstaan (misbruik, klappen, kleineren, verlaten, etc), dan zouden verdomme meer mensen een voorbeeld aan mij moeten nemen.

Had mijn medecursiste dus toch gelijk dat ik narcistisch ben ;-)

Overigens bood ze later haar excuses aan. Iets wat eigenlijk niet had gehoeven, gezien het feit ze het bij het rechte eind had, haha.