Wishful thinking

Laatst hoorde ik op de radio dat stichting Doe een wens (heet dat nu Make-A-Wish?) een veel aantal jaar bestaat. De man die de Nederlandse tak had opgericht was te gast en vertelde over de wensen en dagen die de kinderen hadden. Wauw wauw wauw! Wat mensen allemaal doen om die kinderen de dag van hun leven te bezorgen, niet te geloven! Je krijgt er tranen van in je ogen. Net als dat programma 'Cross the border' (heet dat zo?).

Mensen zouden dat verplicht moeten kijken. Of kinderen op school. Ze zouden wat vaker een ziekenhuis in moeten gaan om daar te helpen. Dan zie je hoe het ook met je had kunnen zijn. Of verplicht mee laten helpen aan zo'n stichting. Krijgen ze de hele dag vrij van school en helpen ze de mensen van Make-A-Wish. Dan zien ze die blijdschap van zo'n ziek kind. En dan gaat het bijvoorbeeld alleen om te kunnen vissen. Die jongen was zo ziek dat hij niet met zijn rolstoel naar het water kon om te vissen. Toen hebben de dorpsbewoners de rivier in hun dorp omgelegd, een groot gat in de tuin gegraven en een steiger aangelegd zodat hij zo vanuit huis naar het water kon. Gewoon om te kunnen vissen.

Dan pak je een terrorist toch bij zijn nek, duw je zijn ogen tegen de tv en zeg je hem dat hij moet kijken hoe het ook kan. Ik durf nog te wedden ook dat hij gelukkiger wordt van het graven van een kuil voor een kind dan ... oh, dat is een wat ongelukkige omschrijving. Misschien is dat in dit geval niet zo. Tenzij het een kuil voor zijn eigen kind is. Maar dat gun je niemand. Da's een fout van de natuur, dat kinderen eerder dood kunnen gaan dan hun ouders.

Laten we bepaalde mensen verplichten om een jaar bij een goed doel te werken. Dan denk ik aan (draaideur)criminelen, terroristen, zedendelinquenten, etc. En ach, waarom niet iedereen eigenlijk? Laat het onderdeel zijn van school.