Soms weet je niet wat je van iets moet denken. Of je weet het wel, maar ergens snap je wel waarom er iets aan gedaan wordt (moet worden?) maar ook weer niet. Waardoor je het toch weer niet snapt of niet weet wat je ervan moet denken. Of je dirigeert jezelf een plek naar de achtergrond toe om de discussie te vermijden. Dat is soms ook een goed plan. Want met gekken en kinderen moet je niet in discussie gaan, is mij ooit eens verteld. En met vrouwen ook niet, dat kun je als man niet winnen.
Dus hier gaan we... : )
Mijn fotografische geheugen laat mij vandaag even in de steek. Het gevoel bekruipt mij dat het niet de eerste keer is dat ik het over werknemer vs werkgever wil hebben. Als werknemer denk ik vreemd genoeg meer als werkgever. Al die wetten rond vaste contracten, ontslagrecht (bescherming werknemer eerder), doorbetalen verzekeringen bij ziekte werknemer (12 jaar?! wtf), etc, daar heb ik een duidelijk mening over. Want stel, ik heb een eigen bureautje om tekst leesbaar te maken en daar ook nog eens de spelfouten uit te halen (nee, met al mijn haakjes zou ik niet rijk worden met zo'n eigen bureau), ik neem iemand in vaste dienst, diegene wordt een maand later ziek (omdat ik 'm aanspreek op zijn luie gedrag) en blijft dat 2 jaar lang, dan kan ik wel opdoeken met mijn bureau, want ik betaal zijn salaris door, ik betaal het salaris van een invalkracht en ik betaal daarna nog even 10 of 12 jaar premies door. En dat omdat mijn nieuwe, net met een vast contract gezegende, werknemer zo asociaal en lui is, dat ik hem vertelde dat hij nu maar eens moest opschieten, waarop hij zich doodleuk ziek meldt. Klopt die zin nog? Dat zeg ik, ik moet geen eigen bureau beginnen.
De wet geeft mij (ik die betaal, ik die het risico neem een eigen bedrijf te beginnen waar anderen van profiteren (en dat is prima!!), ik die mijn eigen geld investeer in een onzekere toekomst) niet het recht om zomaar van iemand af te komen die willens en wetens de boel verzaakt. En dit is nog niet eens de inleiding van die bak ellende. Met andere woorden, wie betaalt, bepaalt. Zo simpel is dat. Natuurlijk moet die WW en Bijstand er zijn, dat is fantastisch geregeld en moet altijd blijven. Daar gaat het niet om. Maar als mijn baas (bazin eigenlijk > mijn leidinggevende is een vrouw, haar baas is een vrouw, haar baas is een vrouw, haar baas is een vrouw en haar baas is de hoogste baas [bazin :S]) zegt 'Albert, dit slaat nergens op wat je doet en dat is al een tijd zo. We willen dat je opstapt', dan stap ik op. Waarom zou mijn bazin moeten betalen voor iemand die helemaal niet levert wat je (van mij) mag verwachten? Het is van de zotte dat ik zoveel rechten heb als werknemer. Al is nul rechten ook weer niet correct.
Maar goed, daar wilde ik het helemaal niet over hebben! Hahaha. Al is het wel een aanloop naar wat ik nu weer las. Nou ja, nu... Het is alweer een tijdje geleden dat het op Teletekst verscheen en aangezien oud nieuws ook nieuws is, dacht ik, kom, dacht ik, we moesten het daar maar eens over hebben.
Minister Van Engelshoven heeft een lijst gepubliceerd met de namen van bedrijven die te weinig vrouwen in de top hebben. Het wettelijk streefcijfer is 30% vrouwen in topfuncties in 2020, wat we kennelijk niet gaan redden. Bij ons dus wel met de bazin van mijn bazin van haar bazin van haar bazin bazin, enzovoorts. Het geduld van Van Engelshoven begon op te raken en ze zei vorig jaar dat ze aan naming and shaming zou gaan doen. Eerlijk is eerlijk, een vrouw een vrouw, een woord een woord; ofwel, ze heeft de daad bij het woord gevoegd. Welke anti-vrouwen, seksistische, denigrerende, discriminerende, niet-participerende, florerende, excellerende, hydraterende, trainerende, insmerende, insinuerende, jonglerende (hallo, hoeveel woorden rijmen er op erende?) on-erende(!) bedrijven staan er op de zwarte lijst, uitgebracht op... jawel... Internationale Vrouwendag! :D
Dat zijn Ahold, ING, Randstad (is toch een gebied?), KPN, Aegon, Dura Vermeer, VolkerWessels en Ten Cate (welke, die van het ondergoed? Dat zou niet best zijn, want een vriend is groot fan van dat merk. En als hij stopt met het kopen van Ten Cate-T-shirts, dan weten we allemaal wat dat gaat betekenen). Goed, dat lijstje dus.
Maar dan denk ik 'stel nou dat ik een klein bedrijfje heb met met een top van 10 bestuurders'. Nee, laten we het onszelf wat gemakkelijker maken: we hebben een top van 12 bestuurders. Van die top zegt de helft, Albert, vriend, beste man, pannenkoek, debiel, je bekijkt het maar met je dictatuur binnen de board, wij gaan voor onszelf beginnen, de mazzel. Dat kan. Gebeurt niet, want ik ben immers een dictator en de definitie van een dictator is juist dat een ander niet beslist. Maar in dit voorbeeld gaat de helft toch weg! Boehoe!! Waar heb ik dat aan verdiend. Nu moet ik op zoek naar nieuwe mensen. Heel toevallig wilde het toeval dat er op dat moment alleen maar mannen in de top zaten. De helft gaat weg, hou je nog 6 mensen over, moet je dus nog 6 mensen aannemen, 30% van 12 is afgerond 4, dus 4 van die 6 moeten vrouw zijn.
Maar stel nou dat er alleen mannen solliciteren? Stel nou dat ik echt een beste man ben en juist heel graag vrouwen aan board wil hebben maar dat ik met de beste wil van de wereld alle solliciterende mannen beter vindt passen in de vrijgekomen functies dan de vrouwelijke sollicitantes? Die kans is klein, dat geef ik toe. Misschien zelfs irrealistisch, maar in de praktijk kun je pech hebben. Ach, dat is ook zoiets he: heb je heel veel pijn, doe je toch iets voor een ander, gaat het fout waardoor je nog meer pijn hebt. Hoe kan dat, vraag ik me dan af. Welke natuurlijke macht/kracht/wet heeft dat bepaald?
Wat ik wil zeggen is, nu gaat een ander (minister) weer bepalen hoe ik mijn bedrijf moet runnen. En juist terwijl ik daar al mijn tijd in stop, ik de enige ben die er in investeert, alle risico's loop en anderen een kans geef op een baan. De ander komt 's ochtends binnen (ik dus, want ik ben werknemer), doet zijn/haar werk en gaat op tijd weer naar huis, en dat is het. Oef, nou nou, ik weet, dat is wel heel kort door de bocht. Werknemers zetten echt wel vaak hun beste beentje voor en worden misschien zelfs eerder overspannen dan werkgevers. Maar het gaat hier om het volgende: als ik een moestuintje begin in mijn tuin, dan mag ik zelf weten welke groenten of fruit ik wil oogsten en met welk gereedschap ik dat aanpak. Doe ik het goed en heb ik iemand nodig om met te helpen in mijn tuin, dan is het aan mij (ons onderling) hoe ik de ander bedank. Vreemd genoeg heb je die vrijheid niet als je iets voor jezelf begint, terwijl het bedrijf wel van jou is en jij er dus al je geld en tijd in hebt gestoken.
Dat zeg ik, ik ben daar nog niet over uit en ik heb er dan ook geen mening over dat een bedrijf verplicht is om 30% vrouwen in de top te hebben. Dit staat los van het feit dat ik vind dat vrouwen zich makkelijk staande kunnen houden in de top van het bedrijfsleven. Sterker nog, ik vind dat helemaal geen issue...
Dus hier gaan we... : )
Mijn fotografische geheugen laat mij vandaag even in de steek. Het gevoel bekruipt mij dat het niet de eerste keer is dat ik het over werknemer vs werkgever wil hebben. Als werknemer denk ik vreemd genoeg meer als werkgever. Al die wetten rond vaste contracten, ontslagrecht (bescherming werknemer eerder), doorbetalen verzekeringen bij ziekte werknemer (12 jaar?! wtf), etc, daar heb ik een duidelijk mening over. Want stel, ik heb een eigen bureautje om tekst leesbaar te maken en daar ook nog eens de spelfouten uit te halen (nee, met al mijn haakjes zou ik niet rijk worden met zo'n eigen bureau), ik neem iemand in vaste dienst, diegene wordt een maand later ziek (omdat ik 'm aanspreek op zijn luie gedrag) en blijft dat 2 jaar lang, dan kan ik wel opdoeken met mijn bureau, want ik betaal zijn salaris door, ik betaal het salaris van een invalkracht en ik betaal daarna nog even 10 of 12 jaar premies door. En dat omdat mijn nieuwe, net met een vast contract gezegende, werknemer zo asociaal en lui is, dat ik hem vertelde dat hij nu maar eens moest opschieten, waarop hij zich doodleuk ziek meldt. Klopt die zin nog? Dat zeg ik, ik moet geen eigen bureau beginnen.
De wet geeft mij (ik die betaal, ik die het risico neem een eigen bedrijf te beginnen waar anderen van profiteren (en dat is prima!!), ik die mijn eigen geld investeer in een onzekere toekomst) niet het recht om zomaar van iemand af te komen die willens en wetens de boel verzaakt. En dit is nog niet eens de inleiding van die bak ellende. Met andere woorden, wie betaalt, bepaalt. Zo simpel is dat. Natuurlijk moet die WW en Bijstand er zijn, dat is fantastisch geregeld en moet altijd blijven. Daar gaat het niet om. Maar als mijn baas (bazin eigenlijk > mijn leidinggevende is een vrouw, haar baas is een vrouw, haar baas is een vrouw, haar baas is een vrouw en haar baas is de hoogste baas [bazin :S]) zegt 'Albert, dit slaat nergens op wat je doet en dat is al een tijd zo. We willen dat je opstapt', dan stap ik op. Waarom zou mijn bazin moeten betalen voor iemand die helemaal niet levert wat je (van mij) mag verwachten? Het is van de zotte dat ik zoveel rechten heb als werknemer. Al is nul rechten ook weer niet correct.
Maar goed, daar wilde ik het helemaal niet over hebben! Hahaha. Al is het wel een aanloop naar wat ik nu weer las. Nou ja, nu... Het is alweer een tijdje geleden dat het op Teletekst verscheen en aangezien oud nieuws ook nieuws is, dacht ik, kom, dacht ik, we moesten het daar maar eens over hebben.
Minister Van Engelshoven heeft een lijst gepubliceerd met de namen van bedrijven die te weinig vrouwen in de top hebben. Het wettelijk streefcijfer is 30% vrouwen in topfuncties in 2020, wat we kennelijk niet gaan redden. Bij ons dus wel met de bazin van mijn bazin van haar bazin van haar bazin bazin, enzovoorts. Het geduld van Van Engelshoven begon op te raken en ze zei vorig jaar dat ze aan naming and shaming zou gaan doen. Eerlijk is eerlijk, een vrouw een vrouw, een woord een woord; ofwel, ze heeft de daad bij het woord gevoegd. Welke anti-vrouwen, seksistische, denigrerende, discriminerende, niet-participerende, florerende, excellerende, hydraterende, trainerende, insmerende, insinuerende, jonglerende (hallo, hoeveel woorden rijmen er op erende?) on-erende(!) bedrijven staan er op de zwarte lijst, uitgebracht op... jawel... Internationale Vrouwendag! :D
Dat zijn Ahold, ING, Randstad (is toch een gebied?), KPN, Aegon, Dura Vermeer, VolkerWessels en Ten Cate (welke, die van het ondergoed? Dat zou niet best zijn, want een vriend is groot fan van dat merk. En als hij stopt met het kopen van Ten Cate-T-shirts, dan weten we allemaal wat dat gaat betekenen). Goed, dat lijstje dus.
Maar dan denk ik 'stel nou dat ik een klein bedrijfje heb met met een top van 10 bestuurders'. Nee, laten we het onszelf wat gemakkelijker maken: we hebben een top van 12 bestuurders. Van die top zegt de helft, Albert, vriend, beste man, pannenkoek, debiel, je bekijkt het maar met je dictatuur binnen de board, wij gaan voor onszelf beginnen, de mazzel. Dat kan. Gebeurt niet, want ik ben immers een dictator en de definitie van een dictator is juist dat een ander niet beslist. Maar in dit voorbeeld gaat de helft toch weg! Boehoe!! Waar heb ik dat aan verdiend. Nu moet ik op zoek naar nieuwe mensen. Heel toevallig wilde het toeval dat er op dat moment alleen maar mannen in de top zaten. De helft gaat weg, hou je nog 6 mensen over, moet je dus nog 6 mensen aannemen, 30% van 12 is afgerond 4, dus 4 van die 6 moeten vrouw zijn.
Maar stel nou dat er alleen mannen solliciteren? Stel nou dat ik echt een beste man ben en juist heel graag vrouwen aan board wil hebben maar dat ik met de beste wil van de wereld alle solliciterende mannen beter vindt passen in de vrijgekomen functies dan de vrouwelijke sollicitantes? Die kans is klein, dat geef ik toe. Misschien zelfs irrealistisch, maar in de praktijk kun je pech hebben. Ach, dat is ook zoiets he: heb je heel veel pijn, doe je toch iets voor een ander, gaat het fout waardoor je nog meer pijn hebt. Hoe kan dat, vraag ik me dan af. Welke natuurlijke macht/kracht/wet heeft dat bepaald?
Wat ik wil zeggen is, nu gaat een ander (minister) weer bepalen hoe ik mijn bedrijf moet runnen. En juist terwijl ik daar al mijn tijd in stop, ik de enige ben die er in investeert, alle risico's loop en anderen een kans geef op een baan. De ander komt 's ochtends binnen (ik dus, want ik ben werknemer), doet zijn/haar werk en gaat op tijd weer naar huis, en dat is het. Oef, nou nou, ik weet, dat is wel heel kort door de bocht. Werknemers zetten echt wel vaak hun beste beentje voor en worden misschien zelfs eerder overspannen dan werkgevers. Maar het gaat hier om het volgende: als ik een moestuintje begin in mijn tuin, dan mag ik zelf weten welke groenten of fruit ik wil oogsten en met welk gereedschap ik dat aanpak. Doe ik het goed en heb ik iemand nodig om met te helpen in mijn tuin, dan is het aan mij (ons onderling) hoe ik de ander bedank. Vreemd genoeg heb je die vrijheid niet als je iets voor jezelf begint, terwijl het bedrijf wel van jou is en jij er dus al je geld en tijd in hebt gestoken.
Dat zeg ik, ik ben daar nog niet over uit en ik heb er dan ook geen mening over dat een bedrijf verplicht is om 30% vrouwen in de top te hebben. Dit staat los van het feit dat ik vind dat vrouwen zich makkelijk staande kunnen houden in de top van het bedrijfsleven. Sterker nog, ik vind dat helemaal geen issue...
No comments:
Post a Comment