Niet lezen als je of niet van vloeken houdt of als je wel van Thais houdt :D

Gloeiende fokking kolere-chauffeurs. Thailand is nog erger dan India. AAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRGGGGGHHHHHHH. Waar is hier de nooduitgang? (nou, naar dit eiland! :D) Het duurde me zo'n 4 uur om een buskaart te kopen. Beat that! Nu had ik hier toch al een halve dag voor uitgetrokken, dus het viel nog mee...
De dame van mijn hostel vertelde me dat naar het busstation ongeveer 80 Baht zou kosten. Ja dahag, echt niet als je wit bent hoor! De eerste tuktuk (kutkut?) vroeg 200 Baht. Ik liep weg en hij riep 50 Baht. Dus ik terug en stap in de tuktuk. Moest ik wel eerst langs wat winkels, want dan kreeg hij commissie. Ja, aan me hoela, lul, echt niet. Die ervaring had ik 3 jaar geleden in India ook al. Die winkels waar je naartoe moet, die laten je niet gaan voordat je wat gekocht hebt. Die zijn zo enorm pusherig, dat wil je niet weten. Geheid dat je daar wat koopt. Ik niet natuurlijk :D, maar kwam er wel een keertje letterlijk met migraine weer uit. Alles, ALLES liet ie zien en douwde ie in me handen. Aan het eind had ie me een migraine aangesmeerd...
Nu ben ik veel harder, hij kan de [piep] krijgen (laat ik eens aardig zijn). Mensen die me aanspreken op straat kunnen dat ook. Ik zeg ook geen sorry meer. Wel altijd bedankt, ik blijf beleefd, haha. Maar goed, ik had geen zin om naar zo'n winkel te gaan (is wel een uitdaging) en ook niet om telkens nee te zeggen. Ik wilde gewoon een kaartje kopen. Punt uit. Nou, dan ging ie niet. pardon? Hij wilde niet naar het busstation. Homo.
De volgende vroeg ook veel te veel. Dan loop ik gewoon weg, ga ook niet meer in discussie (schiet je ook niets mee op, met weglopen, daar niet van...). Dan maar met de bus. Die kwam een tijdje niet. Shit. had toch niet geweten waar ik had moeten uitstappen. Toen maar weer een taxi. Die wilde me wel voor 50 Baht naar het toeristenbureau brengen. Want, zo zei hij, bij het busstation verkopen ze geen kaarten, dat moet bij het toeristenbureau. En het was dichtbij, dus waarom niet. Ik in de taxi. Hij belde zijn vrouw, want die was jarig. Dan beginnen bij mij meteen mijn antennes te zoeken en te piepen. Hij belt of dat ie commissie moet krijgen, of hij belt een handlanger in een guur steegje. Dat moet ik niet hebben. Hij zette me af bij een winkel met 'toeristenbureau' op de deur. Meteen zo'n 'aardig' vrouwtje die de deur open doet en blijft zeggen, ja kom maar, kom maar, stap maar uit, waar wilt u heen. Ik had in mijn gids gelezen dat heel veel winkels 'officieel toeristenbureau' op de ramen plakken, maar dit niet zijn. Dus bleef ik zitten. Ik vond het wel een heel vage straat voor een tb. En dat vrouwtje (het is dat ik zussen heb, anders was het een wijf. Vanwaar dan al het vloeken en schelden, ALbert? Zoveel invloed hadden ze ook weer niet, haha) maar aandringen om uit te stappen. Stom wijf, houd je kop nou eens! Oh ja, zussen... Ik zeg tegen de chauffeur, dit is niet het officiele tb, zeg ik. Hij natuurlijk van wel. Ik zeg, het ziet er niet uit als een off tb en het is al helemaal niet op de plek waar het moet zijn volgens deze plattegrond. Jawel, het is het wel. Niet waar, en je kan de %$#gr4 krijgen (dat zei ik niet hoor). En liep toen weg, zonder te betalen. Gelukkig vond ik de toeristenstraat snel (mazzeltje). Hmm, weer onderhandelen. Maar nu komt het...
Uiteindelijk wilde iemand me voor 100 B brengen. Nou, dat zal ik hopelijk nooit vergeten. Of juist wel! Vieze, vuile, gore bloeddebiel. Hij bracht me inderdaad naar een busstation. Probleem was, alles was dicht. He shit, heb ik dat? Zeker een stakingsdag of een nationale vakantiedag. Hier kijken, daar kijken, nee alles was dicht. En de chauffeur uiteraard propageren dat we weer naar het centrum moesten voor een ticket. En toch, ik vertrouwde het niet. Ik denk dat ik op dat moment puur mijn instinct volgde en alleen dat vertrouwde, de chauffeur negerend. Kwam nog een andere Thai tegen en ook hij zei dat alles dicht was en terug naar de stad moest. Oh ok... En toch, nee, toch verder kijken. Ja, alles was dicht. He, balen. Waarom weet ik niet maar ik zag een paar mensen buiten lunchen op het terrein van het station. Ik vroeg ze waar ik een busticket kan kopen voor het eiland. Dat is nog verder van hier, heet Sai Tai Mai en kost circa 50 B. Verrek, die naam stond ook al in mijn gids. Zeer bedankt. Zeg eikel, ik moet naar Sai tai Mai. hij zegt doodleuk, dat is hier, daar zijn we nu! Kaart erbij en bij hoog en laag beweren dat we daar nu waren. En toch... Er was een 7/11, die heb je hier op elke hoek van de straat (en ertussen in ook nog), en die weten het misschien ook wel. Vragen. Ze spraken geen woord Engels, maar ik begreep er het verhaal van de lunchers uit. Weer verder en zeker niet terug naar het centrum. Ik zeg, ik moet naar Sai Tai Mai. Daar zijn we nu. Nee, ik moet naar STM. Nee, alles is dicht, we moeten terug en een kaartje kopen in het cenrum. Nee, ik moet naar STM. Uiteindelijk ging ie over stag. Prijs afgesproken (te veel uiteraard). En ja hoor, even later kwamen we bij een zeer modern busstation aan!! Jij vieze vuile gore kolere tering tyfus hoerenkutkerel!!! Gatverdamme. De hele tijd zeggen dat het busstation dicht is terwijl je weet dat het niet zo is. Wat een verschrikkelijke minne smerige vent zeg. Gewoon liegen en bedriegen zodat ie een paar dollars extra krijgt. Ik wou dat ik 'm dwars z'n gore smoel kon slaan. Ik bedoel, dat kun je toch niet maken om zo te liegen? Dan verdien je toch geen goed leven?
Het kaartje was zo gekocht en zo goed als ik wel ben, 2 Marsen gekocht (veel beter dan in NL), eentje voor mij en eentje voor de smeerpijp. Ik had de Mars moeten vergiftigen.
Op de terugweg wilde ik worden afgezet bij het IT-winkelcentrum (zie boven). Daar wilde hij weer eens extra geld voor hebben. Nou, over mijn lijk! Nog even en ik zou zijn arm eraf rukken en hem ermee doodslaan! Dat kon ie krijgen. Plus een hoop ziektes (waarvoor ik mij zeer schaam dat ik dat iemand toewens en waarvoor mijn excuses; ook aan Henk, denk ik er nu altijd bij...). Het was uiteraard 'not far' (de homo wist het verschil niet tussen far en close, wat in principe wel erg grappig was) en kostte veel tijd en geld. Rijden maar, rat, anders krijg je helemaal niks, ik betaal je al te veel. Zo gezegd, zo gedaan.
En daar kocht ik mijn memory-sticks.
De terugweg was weer wat, maar om een lang verhaal kort te maken: veel lopen, uiteindelijk de bus weten te pakken en in het donker de juiste halte weten te vinden (pffff). Alwaar ik veilig terug bij het hostel aankwam. Waar de fan in mijn kamer het begaf. En zo kan ik wel even doorgaan (want ik ben nog in Bangkok op dat moment). En dat doen we niet, want je moet nu even buiten lopen!!

og