Kwijt

dan ben je het kwijt
dan ben je 't dus kwijt

Gister zat ik in het internetcafe. Ik denk, wat loopt daar voor gemuteerde kat? Was het een kakkerlak, ter grootte van een kat. Nou kat... overdrijven kan ook natuurlijk. Maar hij was groter dan je zo'n ding wilt hebben.
Dan loop je even later naar een restaurant (meestal is dat Thai in Thailand), bestelt noodles met kip (ik dan), je krijgt je bord en je denkt, hee, lijkt wel een gemuteerde kat. En dan gaan die radartjes in je bovenhoofd draaien, hmm, waar heb ik dat eerder gedacht?
Dan ben je 't kwijt. Dan ben je 't dus kwijt. Zou Bert Visscher zeggen. Een sketch die je absoluut moet zien. Het heet 'De Camping' en ik kan je bijna garanderen dat de tranen over je wangen rollen van het lachen. Goh, wat heb ik op m'n hoedenplank. :D

Of gefrituurde sprinkhaan op een stokje zag ik ook nog. Da's geen gekheid...

Terug in Bangkok dus. Koh Samui is wat relaxter. Daar ik er ook nog geen moer heb uitgevoerd, valt er weinig over te melden.
Ik heb er nog een motor gehuurd voor twee dagen. Waarmee ik direct de man was. Iedere toerist huurt namelijk een klein scooterje (die trouwens wel retesnel gaan) en ik zat op een crossmotor. Dan kun je daar wel voor het stoplicht gaan staan en met je zielige 2wieler steeds gas geven (zo irritant. En duur ook) maar als ik dan naast je ga staan, ben je toch echt een muis.
Afgezien van het feit dat ik het ding twee keer op de grond heb laten flikkeren, ging het prima. In ieder geval beter dan in India, alwaar ik de verkeerde kant van de berg afreed en zwierig door de lucht naar beneden zeilde om heftig tegen een pijpleiding te crashen. Ja, dat was pijnlijk. Althans, vanaf het moment dat ik weer bijkwam...
Kan ik niet zo 1, 2, 3 aanraden om dat ook te doen.

Maar dat was toen en nu ben ik in Thailand. Van Koh Samui zuruck naar Bangkok, nachtje slapen ("One night in Bangkok makes the world go rumble") en de volgende dag op het laatste moment besloten om niet naar Chiang Mai te gaan maar naar Nang Rong ofzo ('Wat nou ofzo, je zit er nu toch?' Ja, dat weet ik ook wel. 'Dan weet je toch ook hoe je het spelt?' Ja, Nang Rong ofzo...). Ik ben hier voor een tempel(-complex) dat Phanom Rung heet (ofzo). Schijnt erg mooi te zijn.Ook de foto's in een fotoboek in de boekenwinkel zagen er zeer fraai uit. Nu heb ik geleerd om niet al te enthousiast te zijn in dit soort situaties. En dat ben ik dan ook niet. Ik zie het morgen allemaal wel. Het zal nooit zo mooi zijn als de foto's van professionele fotografen en hun software om die foto's bij te werken, denk ik maar.

Anyway, het gaat om hoe ik hier ben gekomen. Het is weer typisch zo'n geval van, hoe is toch weer mogelijk, dat gebeurt alleen bij ALbert. En dat zijn altijd flink irritante zaken. Zoals nu.

Ik had besloten om op dezelfde dag te reizen als de dag dat ik het kaartje koop. Ik wilde het busticket niet in een reisbureau in de stad kopen, want die kun je niet vertrouwen. Koop je een eerste klas ticket, kom je bij de bus aan, is een 6e rangs bus, zonder airco of fan en waar je met z'n 5-en naast elkaar moet zitten op 2 stoelen. Na weer een hoop tuktuks te zijn afgelopen (en half afgebekt in verband met hun exorbitant hoge prijsvragen) vond ik eindelijk een taxi voor een redelijke prijs. Die bracht me zowaar direct (!) naar de juiste plek. Had ook gezegd dat ik er al geweest was, wat niet zo was, want de bus naar Koh Samui vertrok van een ander station (er zijn er 3). Wellicht had dat geholpen. Ken je het gezegde 'van het kastje naar de muur worden gestuurd'? Na het 4e of 5e loket had ik eindelijk de juiste te pakken. Iets wat ze bij het 3e loket ook al begonnen te merken, want mijn vriendelijkheidgraad zag het kwik wel heel erg snel dalen. En dat zagen zij ook.

Wordt vervolgd, dames ; )