De jeugd is onze toekomst

Zo zit je in India. Zo zit je in Thailand. Zo zit je in China. Zo zit je in Duitsland. En zo zit je weer lekker in Nederland. Dat halve illegale dagje in Nepal laten we maar even buiten beschouwing. Nog bedankt, hee... ik ben zijn naam vergeten. En dat terwijl iedereen zei dat ik die nooit meer zou vergeten. Hehe, overschat mijn geheugen niet, mensen. Nail, dat kon je ervan maken. Oh ja, Anil, zo heet hij. De Indier die wel even dacht dat de westerling zonder een bezoekje te brengen aan het douanekantoor Nepal binnen kon komen. Dat ging ook wel. Ik kwam alleen India niet meer in. En dan worden de dingen vervelend. Helemaal als je terug moet naar Nepal om een visum te regelen. Het wordt allemaal wat gecompliceerd als je van tevoren al weet dat de douane aan de Nepalese kant dicht is. Tsja, dan sta je daar in niemandsland. Anil, lul! Indiers hebben namelijk geen visum nodig voor Nepal. Wie de neuk is Anil? Anil is een goede vriend van een Indiase vriend van mij, Ashish (ja, die overeenkomst maakt ik ook meteen, haha). Heb ik Indiase vrienden?!?!
Om een verschrikkelijk lang en ingewikkeld en achteraf geweldig verhaal veel te kort te maken (ergens staat het op een website in het Engels. Ashish is een mooie verteller en die heeft het helemaal opgeschreven. Weet alleen niet meer waar. En da's best jammer.): Ashish is Indiaas (lees: en dus erg irritant) en kreeg het voor elkaar om de douane-beambte terug te krijgen naar z'n kantoor. Na een hoop gelul van onze Indiase vriend kreeg ik uiteindelijk een stempel, waardoor ik India weer binnenkwam. Nou, ook op z'n reet want die beambte liep net weg om pauze te houden! Ho ho, zegt Ashish. Hahaha. En jawel, een Indiase ambtenaar is geen Nederlandse ambtenaar en dus nam hij de tijd (neem dat van mij aan) om toch een binnenkomstvisum te maken. Die Indiers zijn toch aardige mensen hoor :D.

Maar ik dwaal af van wat ik eigenlijk had willen schrijven.
Oh ja?
Ja.
Oh.

In India was ik ook vaak boos. Maar dat was boosheid met een knipoog. Later op de dag keek je terug, zeeg je in een stoel en dacht je, wat een mafkezen zijn het toch. Om de dag te eindigen met een glimlach om al die dwaze en idiote mafkezen met hun malle gebruiken. Hier in Nederland ben ik soms ook boos, maar dat is veel gemeender (niet te verwarren met gemener). Je slaat welke krant dan ook open en je leest alleen maar narigheid. Dingen die zo gemakkelijke voorkomen kunnen worden. Het draait hier helemaal niet meer om mensen, maar om geld. Om jezelf, om het individu. Ik heb wel wat van de wereld gezien. Heb veel meegemaakt en veel mensen ontmoet. Ik kan niet zeggen 'ik weet niet beter'. Bij mij is het 'ik weet beter'. Want het kan ook beter. Stukken beter. Ik vind het triest. Nederland is mijn land en zal dat altijd blijven en daar ben ik trots op. Maar ik schaam me dat ik Nederlander ben. Contradictie in terminis, lijkt het. Maar zo is het nou eenmaal. Kun je hoog of laag springen met 'dat kan niet', nou je ziet het, het kan dus wel. Hoe het ook zij, we maken ons land kapot. Ik weet dat de jeugd verandert, dat is prima, dat gebeurt iedere generatie. Ik heb mijn hoop dan ook op hen gevestigd, daar iedere generatie slimmer is. Jullie moeten de menselijkheid weer terug brengen. Jullie moeten er voor zorgen dat ik niet meer boos ben. Of misschien wel boos, maar dan met een knipoog ;)

Lang leve India...