Verslaving

Het zit in je hoofd. Althans het grootste gedeelte. En het begin.
Het lijkt me dan ook goed om je eerst voor te bereiden voordat je gaat stoppen met een verslaving. Beginnen in je hersens is dan een goede start. Ik weet niets van stofwisselingen en wat ze doen met je hersens, hoewel ik besef dat je daar ook rekening mee moet houden. Mensen onderschatten de hersens. We zijn als het ware te dom om te begrijpen of voor te stellen dat je hersens je al een heel eind op weg kunnen helpen om met een verslaving te stoppen. Ik zal voorbeelden geven: vroeger als ik de hik had, duurde dat wel een paar uur. Enorm vervelend. Op een dag had ik daar zo’n genoeg van, dat ik resoluut tegen mezelf zei ‘en nu is het over na 3x hikken!’. Daarbij was ik waarschijnlijk zo overtuigend tegen mijn hersens dat ik tot op de dag van vandaag maar 3x hoef te hikken als ik de hik heb. Een vierde keer komt wel eens voor, maar dan word ik boos, verontwaardigd van ‘wat krijgen verdomme nou?’. En daarmee houdt het op. Een ander voorbeeld zijn muggenprikken (muggen bijten niet!!!): vroeger dagenlang jeuk. Dat was ik op een gegeven ook zat. Ik heb mijn hersens toen de opdracht gegeven om daar wat op te vinden. Dat hebben ze gedaan en als een mug me prikt (!) dan heb ik daar hooguit twee keer last van en dat is al na een paar seconde kriebelen over.
Zo zitten hersens in elkaar. Je moet het alleen weten.
En dat doe je nu ; )

Het probleem is dat het zo moeilijk is. Ik vind wiskunde heel erg leuk. Ik ben er alleen zo verrekte slecht in; zwaar op gezakt op school. Vreemd wellicht, maar leuk vind ik het nog steeds. Er goed in worden, krijg ik niet voor elkaar, ook niet nu ik weet waartoe hersens in staat zijn. Je wilt wel, maar het gaat niet. Exact als bij een verslaving.
Stel ik ben verslaafd aan roken (mijn echte verslaving meld ik niet, want dat vind ik genant). Ik heb tegen mezelf gezegd, je hoeft niet meteen te stoppen met roken. Wat je wel moet doen, is zo vaak mogelijk denken: straks ga ik stoppen en dan heb ik er geen behoefte meer aan. Op deze manier bereid je je al voor voor als je straks echt stopt. Of eigenlijk, je bereidt je hersens voor op wat gaat komen. In feite vertel je ze dat ze straks genoegen moeten nemen met minder nicotine. En dat is het doel, dat je er niet meer naar verlangt.

Ik ga gewoon nog even door met mijn verslaving en zoek naar het juiste moment. Waar ik ook mee doorga, is mezelf (lees: m’n hersens) ertoe zetten dat er een eind moet gaan komen aan die begeerte (begeren is lijden, zegt het buddhisme?). Ik weet dat mijn hersens me er vanaf kunnen helpen; zij zijn degene die de signalen in mijn hoofd kunnen afremmen of stoppen. Lukt het me niet, dan weet ik niet hoe ik van mijn verslaving af zou moeten komen.

Wilskracht?
Hmm… vergeet de tekst hierboven maar :D