Heel Idioot Verstand

Laatst was ik aan het chatten met een vriendin uit het buitenland. Ik ken haar al een tijdje en weet wat ze allemaal uithaalt. Ondanks alles blijven we goed bevriend en dat vind ik fijn, want het is een heel intelligent en prettig persoon. Ze zal altijd voor me klaarstaan en dat beschouw ik als ware vriendschap.
Maar tijdens het chatten deed ze een onthulling die ik niet vaak meemaak. Na wat gedraai kwam ze met de mededeling dat ze uiteindelijk (toch) HIV had opgelopen. Toch? Ja, ze was niet zo zuinig met haar eigen lijf en sex is iets onmisbaars in haar leven. Dat ze veel sex heeft, dat is niet erg, dat is zelfs erg lekker. En waarom ook niet? Maar het altijd en eeuwig zonder condoom doen, lijkt me niet handig. Zij zocht ze op in vage café's en pikte zo iemand op. Meerdere in de week, het hele jaar door. Dat kan een paar keer goed gaan. Dat ging het dan ook. Tot de laatste keer. “Ik heb echt HIV, Albert.”

Tijdens de chat deed het me niet zo veel. So be it, dacht ik. Ze vertelde dat met medicijnen je tegenwoordig geen AIDS meer krijgt en dat je makkelijk 20 jaar door kan leven. Af en toe wat pijntjes en dat is het. Tot ik het hier ging opschrijven. Nu denk ik, ben je niet helemaal goed bij je hoofd als je dat doet? HIV zal een impact hebben op je leven. En dat zegt ze zelf ook: “ik ben echt ziek in mijn hoofd” en “ik spoor niet”. Van een bepaalde kant klopt dat zeker. Van de honderden waarmee ze sex heeft gehad (zelf zegt ze meer dan 1000!) moeten er toch wel een paar HIV hebben, helemaal als die mannen het ook zonder condoom doen. Da's een kwestie van Russisch roulette, als je het mij vraagt. En zelfs als je weet dat iemand HIV heeft, deinsen ze er toch niet voor terug; "Ach, de kans dat ik het dan krijg, is zo klein". Voor sommigen is het zelfs een kick. Maar ik vind ook, je kunt daar niets aan doen. Als je dat doet, dan is er iets dat ervoor zorgt dat je dat gaat doen. Een of ander stofje overheerst en dat is vechten tegen de bierkaai. Een verslaving als alle andere. Of je nou verslaafd bent aan sigaretten, sporten of sex, je moet er aan toegeven. Bij haar zit het diep want ik weet dat ze verschillende keren in therapie is geweest. Zelf wordt ze er ook niet altijd vrolijk van (behalve dan de keren dat ze het doet :D).

Ik heb dus een vriendin die HIV heeft opgelopen. Hoe gaat dat nou verder met haar? Wat zal ze in de toekomst gaan voelen? De verslaving zal hierdoor niet over gaan, dat zei ze zelf ook al. Ze wil nu wel alleen maar sex met mannen die ook HIV hebben. Op mijn vraag of ze het zou doen als iemand niet besmet is, keek ze een beetje twijfelend. Geen volmondig ‘nee’ dus. Moet zij die mannen niet in bescherming nemen? Of is het hun eigen verantwoordelijkheid? Met mijn rechtlijnigheid noemde ik haar een moordenares als ze het wel doet. Later wilde ze geen moordenares zijn door het te doen met HIV-vrije mannen. Maar toch... Ik ben bang dat ze dat toch zal doen. Hun eigen verantwoording en haar verslaving. Bovendien denken veel mensen dat ze het toch niet zullen krijgen en doen het daarom niet veilig. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, kun je het HIV redelijk moeilijk maken om over te dragen. En dat was ook haar instelling. Toegegeven, het heeft lang geduurd, want ook zij had sex met mannen die al HIV hadden en toch raakte zij niet besmet. Tot nu...

Verslavingen zijn geen unicum in haar leven. Van nu en dan een jointje roken naar dagelijks bijna 2 jointjes roken, lijkt ook geen toevalstreffer meer. Eten doet ze ook graag en was een dramatische verslaving. Doch hier moet ik over zeggen dat ze dat redelijk terzijde heeft weten te schuiven. Ze eet wel veel gezond en is ook een hoop afgevallen. Het is moeilijk om alles na te gaan en ik wil ook geen preek houden of als haar vader klinken. Dus laat ik het hierbij.

Ik zie haar niet vaak want ze woont te ver weg. Maar ik zal er altijd voor haar zijn want we zijn vrienden. En dat versta ik onder vriendschap. HIV of niet.