Kerk als tussenpersoon

Vanmiddag (of gister eigenlijk, het is nu midden in de nacht) liep ik door de stad met mijn zonnebril op en mijn oordopjes in. Nu heb ik het volume nooit hoog staan, dus ik kan iemand gewoon verstaan als er tegen me gepraat wordt. Even verderop stonden twee iemanden in nette pakken. Ik dacht nog, dat is of een trouwerij of een begrafenis. Het bleek geen van tweeën te zijn. De ene jongen sprak me aan en ik las op zijn naamplaatje dat hij religieus was. Niks mis mee, als je er anderen maar niet om vermoordt, denk ik dan. Of hij iets mocht vragen. Nou, buiten het feit dat hij dat al gedaan had (blijft een leuk grapje), heb ik daar nooit een probleem mee (ook bij zwervers heb ik daar geen probleem mee, het antwoord is alleen toch altijd ‘nee’ omdat ze er, denk ik, alcohol van kopen. En wat is daar nou mis mee, zou je zeggen. Tsja, weet ik eigenlijk niet. Maar daar gaat het hier niet om, volgens mij). De kerk hield een open dag en als ik wilde kon ik een rondleiding krijgen. Nu schijn ik nogal bot te zijn. Dat is niet altijd even prettig, zeker niet omdat ik mezelf nooit de tijd gun om uit te leggen wat ik eigenlijk bedoelde. Meestal laat ik het er bij met de gedachte ‘ach, ik heb het nu al gezegd, als ie er een probleem mee heeft, dan komt ie er wel op terug’. En ook nu was ik redelijk kort door de bocht. Mijn antwoord op zijn invitatie was iets als ‘zonder God of Christus af te vallen, maar ik vind de kerk een schijnheilig instituut, dus ik heb geen interesse’. Ik draaide me om en liep verder.
Oh, nu zie ik de woordspeling pas: schijnheilig :) …

Het zette me wel weer aan het denken. Vond ik dat nu echt? Ja, ik geloof van wel (we zijn op dreef…). In een kerk is het koud, moet je een kussen meenemen anders krijg je een houten kont en word je niet opgevrolijkt maar juist bang gemaakt. Bovendien moet je je laatste geld ook nog in een kerkzakje stoppen om de verwarming te laten maken die het toch nooit doet. En al die brave burgers in nette kleren, die vroom op de eerste rij zitten, die komen thuis en slaan hun kind als ze een onvoldoende hebben gehaald op school. Nee, dat kan er bij mij niet in.
Ik denk dat mijn vraag hierover is: waarom moet je naar een kerk? Je kunt toch ook geloven zonder naar de kerk te gaan? Ik weet niet of God wel of niet bestaat, dat laat ik in het midden. Prima als hij wel bestaat, daar heb ik geen moeite mee. Evenmin met Allah, Buddha, Vishnu en andere entiteiten. Maar zal God je straffen als je zondagochtend lekker uitslaapt (en daardoor vrolijker bent) en de kerk overslaat om vervolgens gewoon de hele dag door te geloven? Zoals een kerkganger in principe ook doet.

Nee, ik snap werkelijk niet waar een kerk goed voor is. Het kost alleen maar geld. Besteed dat geld aan de mensen die het nodig hebben. Geloven doe je ook buiten de kerk. Beetje onzin om het dak van de kerk van goud te maken, terwijl buiten de mensen moeten stelen om te kunnen eten.
Hmm, zonder kerk gaan er minder mensen geloven en dat willen we niet. Want zonder kerkgangers geen geld…

Zo zat ik dus een beetje te denken tijdens het lopen en het luisteren naar muziek. In het verlengde hiervan herinnerde ik me ook dat een vriend ooit zei dat alles (en dan ook alles) bestaat dankzij de zon. Maakt niet uit of je het over glas, ijzer, baksteen, computers, verf of papier hebt, alles komt van de zon. De mensen die heel vroeger leefden, die hadden dat misschien ook wel door, ware het niet zij blij waren als hun oogst was gelukt. En die gewassen groeiden door de zon. Immers, zonder zon geen leven (en geen eten). Kan het dan zijn dat ze toen de zon vereerden als een soort God? Dat ze al honderden of duizenden jaren verhalen hadden meegemaakt en dat er uiteindelijk een slimmerik was die dacht ‘hee, dat ga ik in een boek verwerken’? God betekent ‘de Almachtige’. Zou je de zon ook almachtig kunnen noemen als je in een tijd leeft waarin de zon bepaalt of je oogst zal gaan lukken?

Ik probeer alleen maar het ontstaan van de Bijbel te achterhalen voor mensen die niet geloven. Je gelooft of je gelooft niet, aan beide situaties kun je niets doen, want zo ben je nu eenmaal. Dat zou iedereen moeten kunnen accepteren. Ik doe dat ook.

Maar die kerk he. Dat moet iemand me toch uitleggen. En het liefst een religieus persoon.