Martje bedankt

Mart Smeets.
Fenomeen.

Zeven uur, zondag, het intro van Studio Sport. Buiten is donker. Hoeveel mannen zitten er niet met hun bord op schoot. En ze mogen het van hun vrouw en moeder. Elke avond moet er aan tafel worden gegeten maar zondag niet. Met een warm hart staat zij toe dat haar man en zoon op de bank zitten.En stiekem heeft ze daar een tweede reden voor: die meneer met dat vriendelijke gezicht die zo mooi verhalen kan vertellen. Vanuit haar keuken kijkt ze naar de gespannen gezichten van haar mannen en luistert ze naar die stem, die woorden.
Daar zit hij, achter zijn bureau. Hij praat zoals geen ander praten kan. Hij zegt het met een flair, met een verbale aantrekkingskracht die zijn gelijke niet kent. Je wilt gewoon weten wat het volgende woord zal zijn. En nooit word je teleurgesteld.

Die hand met pen, de intonatie, de woordenschat, woorden die van hemzelf komen, de wenkbrouwen omhoog, de korte perfect getimede stilte, de vraag, het eigen antwoord. Heel Nederland is even stil, ook moeder in de keuken.
Zo herinner ik mij Mart Smeets. Een man die niet is gestopt op het hoogtepunt van zijn roem. Zelfs niet ver daarna. En nog steeds niet. Dat is jammer. Mart, pardon, meneer Smeets (want dat respect heeft hij verdient) is een fenomeen maar voor ieder fenomeen komt een tijd dat je moet stoppen. Bergkamp voetbalt ook niet meer. En om in de sport van meneer Smeets te blijven: Larry Bird is ook gestopt.

Laatst keek ik schaatsen. Ouwe rot Mart Smeets zat om de tafel samen met Ria Visser en schaatsbelg Bart Veldkamp. Hij heeft niet meer wat ie ooit had. Hij zit daar met een grote buik, een verloren gegane flair, een onzichtbare gretigheid. Meneer Smeets had altijd gelijk, nu wil hij altijd gelijk hebben. Zo ook bij Ria Visser. Maar die moest daar niks van hebben. Zij ging recht tegen meneer Smeets in. Mart Smeets! Hoe durf je! “En laat me nou eens uitpraten, anders kan ik net zo goed weggaan,” zei ze opeens. Dat deed hij. Toen ze was uitgepraat, gaf hij alsnog zijn mening om daar direct aan toe te voegen wie de winnaars waren van een quiz. Zo ‘won’ hij toch het wissewasje. Jammer.

Ik hoop dat dit het begin van het einde is. Ria Visser heeft onbedoeld misschien het begin van het einde van Mart Smeets ingeluid. Het is voor meneer Smeets (want ik blijf ‘m respecteren om vroeger) erop of eronder. Als hij slim is, dan neemt hij waardig afscheid. De Olympische Spelen zou zijn laatste werk als verslaggever moeten zijn. Dat heeft hij verdiend. Nog één keer om de tafel in het stadion van het belangrijkste evenement. Nodig Johan Olav Koss uit en Gunda Niemann, probeer er Eric Haiden bij te krijgen (de man die op alle 5!! de afstanden goud won), voeg er Us Rintje aan toe en hij krijgt dat waardige afscheid. Bedankt Nederland, ik heb genoten van elke minuut sport en tv die ik zag en had. Nu is het tijd dat ik de vaandel overdraag aan de nieuwe generatie. Zij doen het goed en ik ben trots op ze. Jongens (en meisje), succes en geniet ervan!

Doe het zo, Mart, en je sluit je carriere alsnog als een winnaar af. Niemand zal je vergeten. Niemand. Dat is bijna een belofte van iemand die nooit iets beloofd.

Was getekend,
ALbert