Ik snap de hersenen niet.
Haha, daarna had ik eigenlijk moeten stoppen. Maar dat ik ze niet begrijp, wil niet zeggen dat ik ze niet gebruik : ). Wishful thinking, want die dingen gebruiken, is ook nog knap (...) lastig. Het is een van de redenen waardoor ik denk dat de mens best dom is. In z'n totaliteit echt dom. Want je hebt natuurlijk ook nog het feit dat we elkaar vermoorden, bestelen, verkrachten, bespuwen, chanteren, bedreigen, etc.
Ik snap bijvoorbeeld nog altijd niet waarom een wond er zo lang over doet om te genezen. En waarom nare ervaringen een grotere impact op je hebben dan leuke ervaringen. Waarom is dat? Dat is toch dom? En waarom begrijpen we dieren nog altijd niet? Waarom hebben we geen gras dat alleen maar groeit wanneer en waar je wilt dat het groeit? En waarom denken we nog in 's hemelsnaam dat er alleen leven is op een planeet waar water gevonden wordt? Hoe werken die hersenen dan? En, zal dat in de toekomst ooit anders zijn?
Dat moet wel. Over 5000 jaar leven we niet hetzelfde als nu. Onmogelijk. Alles zal anders zijn, ook onze manier van denken. Zo snap ik bijvoorbeeld ook niet dat een mens extreem veel verdriet moet voelen. Waar is dat goed voor? Ik snap wel dat je verdrietig bent als je je kind verliest, maar waarom moet een mens dat zo heftig voelen? Waarom bestaat het in die extreme hoeveelheid? Dat heeft toch helemaal geen nut? Of hevige pijnen, waarom moet dat? Pijn is er als waarschuwing zodat je iets aan een wond doet, anders infecteert het en raak je je hele been kwijt in plaats van je teen. Dus prima. Maar waarom moet het tot een ondraaglijk niveau zijn?
Al dat negatieve dat mijn hersenen produceren, dat begrijp ik niet. Ik wil het beste voor mezelf, waarom zorgen mijn hersenen daar niet voor? Omdat we te dom zijn. De mens lijdt aan een stuk door, moet altijd maar oppassen dat hij geen been breekt of afgewezen wordt door een ander/anderen. Hoe komt het eigenlijk dat we nog steeds een been kunnen breken? Dat is toch absurd? Waar is dat nou voor nodig? Als ik Wikipedia moet geloven ('moet', want ik heb geen 100% vertrouwen in die site; en dat komt dan weer omdat ik toevallig twee dagen achter elkaar eenzelfde onderwerp las op Wikipedia, waarbij de tekst de tussengelegen nacht was aangepast! Is echt gebeurd), dan bestaat de moderne mens zo'n 200.000 jaar (mag een paar dagen schelen), en dat de geschiedenis van de primaten teruggaat tot 60 miljoen jaar! Hallo, 60 miljoen jaar! Dat is nogal een tijd. Voor mij niet eens te bevatten. En het erge is, in die 60 miljoen jaar hebben we nog steeds niks gevonden tegen het breken van botten en het snel helen van wonden. Chapeau, mensen! Na al die jaren trek je het je nog steeds aan als iemand een keer negatief over je is of als er wat vervelends gebeurt.
Ik vind dat onbegrijpelijk.
We moeten ons niet focussen op waar iemand vandaan komt of oorlogen, we moeten ons misschien een keer focussen op hoe we onze suffe, achtergestelde, ondermaatse, kortzichtige, simpele manier van denken kunnen veranderen in een denkwijze waar we wel iets aan hebben.
Haha, daarna had ik eigenlijk moeten stoppen. Maar dat ik ze niet begrijp, wil niet zeggen dat ik ze niet gebruik : ). Wishful thinking, want die dingen gebruiken, is ook nog knap (...) lastig. Het is een van de redenen waardoor ik denk dat de mens best dom is. In z'n totaliteit echt dom. Want je hebt natuurlijk ook nog het feit dat we elkaar vermoorden, bestelen, verkrachten, bespuwen, chanteren, bedreigen, etc.
Ik snap bijvoorbeeld nog altijd niet waarom een wond er zo lang over doet om te genezen. En waarom nare ervaringen een grotere impact op je hebben dan leuke ervaringen. Waarom is dat? Dat is toch dom? En waarom begrijpen we dieren nog altijd niet? Waarom hebben we geen gras dat alleen maar groeit wanneer en waar je wilt dat het groeit? En waarom denken we nog in 's hemelsnaam dat er alleen leven is op een planeet waar water gevonden wordt? Hoe werken die hersenen dan? En, zal dat in de toekomst ooit anders zijn?
Dat moet wel. Over 5000 jaar leven we niet hetzelfde als nu. Onmogelijk. Alles zal anders zijn, ook onze manier van denken. Zo snap ik bijvoorbeeld ook niet dat een mens extreem veel verdriet moet voelen. Waar is dat goed voor? Ik snap wel dat je verdrietig bent als je je kind verliest, maar waarom moet een mens dat zo heftig voelen? Waarom bestaat het in die extreme hoeveelheid? Dat heeft toch helemaal geen nut? Of hevige pijnen, waarom moet dat? Pijn is er als waarschuwing zodat je iets aan een wond doet, anders infecteert het en raak je je hele been kwijt in plaats van je teen. Dus prima. Maar waarom moet het tot een ondraaglijk niveau zijn?
Al dat negatieve dat mijn hersenen produceren, dat begrijp ik niet. Ik wil het beste voor mezelf, waarom zorgen mijn hersenen daar niet voor? Omdat we te dom zijn. De mens lijdt aan een stuk door, moet altijd maar oppassen dat hij geen been breekt of afgewezen wordt door een ander/anderen. Hoe komt het eigenlijk dat we nog steeds een been kunnen breken? Dat is toch absurd? Waar is dat nou voor nodig? Als ik Wikipedia moet geloven ('moet', want ik heb geen 100% vertrouwen in die site; en dat komt dan weer omdat ik toevallig twee dagen achter elkaar eenzelfde onderwerp las op Wikipedia, waarbij de tekst de tussengelegen nacht was aangepast! Is echt gebeurd), dan bestaat de moderne mens zo'n 200.000 jaar (mag een paar dagen schelen), en dat de geschiedenis van de primaten teruggaat tot 60 miljoen jaar! Hallo, 60 miljoen jaar! Dat is nogal een tijd. Voor mij niet eens te bevatten. En het erge is, in die 60 miljoen jaar hebben we nog steeds niks gevonden tegen het breken van botten en het snel helen van wonden. Chapeau, mensen! Na al die jaren trek je het je nog steeds aan als iemand een keer negatief over je is of als er wat vervelends gebeurt.
Ik vind dat onbegrijpelijk.
We moeten ons niet focussen op waar iemand vandaan komt of oorlogen, we moeten ons misschien een keer focussen op hoe we onze suffe, achtergestelde, ondermaatse, kortzichtige, simpele manier van denken kunnen veranderen in een denkwijze waar we wel iets aan hebben.
No comments:
Post a Comment