(K)oud idee

Ik mag graag schaatsen kijken. Dat klinkt saai en dat zal het ook vast zijn. Misschien ben ik Frans chauvinistisch (voor Nederland uiteraard) omdat de Nederlanders doorgaans wel een kandidaat heeft om kampioen te worden. Je wilt dat de Nederlander (m/v) gaat winnen en dat maakt het spannend. De Nederlandse kampioenen zijn inmiddels niet meer op twee handen te tellen. En voordat ze kampioen werden, waren ze ook titelkandidaat, dat is zo mooi aan die Nederlandse schaatsers: we hebben altijd wel een kans op een medaille.

Ik vind die strijd echter een beetje flauw. Ik vind dat er minstens één race in het jaar moet worden gereden waarin de snelste als eerste moet rijden. Op die manier kunnen de zwakkeren zich aan die tijd optrekken en misschien wel boven zichzelf uitstijgen. Neem nou Sven Kramer. Die is schier onverslaanbaar. Hij speelt letterlijk met zijn tegenstanders. Dat kan ie, omdat hij al weet welke tijd hij moet schaatsen. Ik vind dat toch een beetje competitievervalsing. Als hij nou eens een keer als eerste gaat schaatsen, dan heb je best kans dat Bob de Jong of Havard Bokko (ik heb de Noorse leestekens niet kunnen vinden) een tandje bij kunnen schakelen omdat ze weten wat Sven heeft gereden. Bovendien moet Sven meteen volle bak rijden in de eerste rit om er zeker van te zijn dat ie niet verliest. En dat is mooi hoor. Ik hoor die commentatoren (mooie gasten zijn dat) al helemaal uit hun dak gaan als ze zien dat er in de eerste rit iemand een tijd neer gaat zetten die fenomenaal zal kunnen zijn. Kijk, dan krijg je strijd, dan gaan ze alles geven om die verrekte onklopbaar geachte Fries te kloppen. Dan wordt het weer spannend.

Oké, in de 8^e rit zullen ze dan niet voor goud kunnen gaan, omdat dat de zwakkere zijn, maar ze kunnen wel voor de derde plek gaan.

En dus pleit ik voor de omgekeerde ritregeling. Zo krijg je verrassingen.

Was getekend,

ALbert