Dat iedereen een eigen mening heeft, hoef ik je waarschijnlijk niet te vertellen. Maar hoe komt het toch dat een mening zo belangrijk is? Een mening is ook maar een mening.Of toch niet?
Ik begin een beetje te geloven dat 'de mening' de oorzaak is van alle ellende in de wereld. Misschien niet alle ellende, want je hebt ook nog zoiets als hebzucht en haat. Maar bijvoorbeeld geweld, ruzie, wraak en zelfs moord komen voort uit een mening. Je kunt de tv of radio niet aanzetten of er zitten mensen die van mening verschillen. Op zich is er dan niks aan de hand. Het is ook niet gek dat iemand een andere mening heeft. Een mening vorm je door de (vele) jaren heen. Je krijgt wat dna mee, je krijgt een bepaalde opvoeding mee, je neemt situaties en ontmoetingen uit je omgeving mee, je krijgt vrienden/vriendinnen, je gaat naar school/college, je reist, je werkt, je ontmoet een bepalend persoon, je leest wat, noem maar op. Uiteindelijk wordt je karakter gevormd tot wie je bent. En van daaruit, vanuit je zelf, vanuit je 'ik', komt een bepaalde gedachtestroom, een voorkeur voor een bepaalde stroming op verschillende vlakken (liefde, politiek, sport, muziek, etc).
Dit alles zorgt ervoor dat je mening iets persoonlijks is. Dat is een bijzonder proces. Met een mening kun je een ander een waarde meegeven waar die ander nog niet aan had gedacht. In zo'n geval ontwikkelt de ander zich verder. Immers, hij/zij weet nu meer, omdat hij het van een andere kant kan bekijken. Dat is positief. Het kan ook anders. Je kunt het vanuit je gevoel zo oneens zijn met een ander, dat je er kwaad om wordt. Zo kwaad zelfs, dat er geweld volgt. Ik snap wel dat er (heftige) ruzie kan komen door een meningsverschil, maar ergens vind ik dat ook heel raar. Want wat als je nou geleerd wordt dat een mening voortkomt uit een heel proces en dat dat bij jou hetzelfde is gegaan, alleen anders?
Wat nou als we allemaal begrijpen dat een mening een mening is, en dat dat mag. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, dat lijkt me logisch, maar het is hoe de ander het ziet. En dat is ontstaan of ontwikkeld door externe factoren. We proberen elkaar altijd maar te overtuigen van ons eigen gelijk. Maar hoe ben je tot dat gelijk gekomen? Een ander heeft ook zijn eigen gelijk, wat in principe eenzelfde proces heeft doorgemaakt als de voorkeuren die jij hebt. Maar dan via andere ontmoetingen, ouders, dna, (traumatische) voorvallen, etc.
Wat ik ook bijzonder vind aan een mening, is dat mensen zich er veel te veel van aantrekken. Ik heb een vriend die geeft Zumba-lessen. Iedereen is erg blij met zijn manier van lesgeven. Totdat er een gastdeelnemer kwam die zei dat ze er niks aan vond. Ze vond het maar saai en hoefde zich nauwelijks in te spannen. Ondanks dat de vaste deelnemers er geen genoeg van konden krijgen, is hij een week van slag geweest. Deed hij het wel goed? Moest hij de lessen niet aanpassen? Was het echt zo saai?
Zo werkt de mens. In zo'n geval is het maar een mening van een ander. Hoe belangrijk is die nou eigenlijk? Wat kan het jou schelen wat een ander ervan vindt? Diegene heeft zich ook maar zo ontwikkeld opdat hij in deze periode van zijn leven (haar leven in dit geval) een bepaalde mening en voorkeur heeft. Nou en? Kan toch? Mag toch? Is het leuk? Nee. Raakt het je? Ja. Bijzonder vind ik dat.
Het is aan deze wereld te veel gevraagd om de mening van een ander te accepteren. Om de meningen van iedereen te accepteren. Het zou een hoop ellende besparen, maar de mens is nog niet zo ver om dat te kunnen. Misschien moeten we op de basisschool een ander soort les gaan geven. Zo moeten we leren dat een mening maar een mening is, tenzij je er iets van kunt leren, en dat iemand helpen stoer is. Niet iemand verrot schelden of slaan is stoer, maar iemand (onder)steunen is stoer. En cool. Dat is mijn mening.
Maar dat is weer een ander verhaal.
Ik begin een beetje te geloven dat 'de mening' de oorzaak is van alle ellende in de wereld. Misschien niet alle ellende, want je hebt ook nog zoiets als hebzucht en haat. Maar bijvoorbeeld geweld, ruzie, wraak en zelfs moord komen voort uit een mening. Je kunt de tv of radio niet aanzetten of er zitten mensen die van mening verschillen. Op zich is er dan niks aan de hand. Het is ook niet gek dat iemand een andere mening heeft. Een mening vorm je door de (vele) jaren heen. Je krijgt wat dna mee, je krijgt een bepaalde opvoeding mee, je neemt situaties en ontmoetingen uit je omgeving mee, je krijgt vrienden/vriendinnen, je gaat naar school/college, je reist, je werkt, je ontmoet een bepalend persoon, je leest wat, noem maar op. Uiteindelijk wordt je karakter gevormd tot wie je bent. En van daaruit, vanuit je zelf, vanuit je 'ik', komt een bepaalde gedachtestroom, een voorkeur voor een bepaalde stroming op verschillende vlakken (liefde, politiek, sport, muziek, etc).
Dit alles zorgt ervoor dat je mening iets persoonlijks is. Dat is een bijzonder proces. Met een mening kun je een ander een waarde meegeven waar die ander nog niet aan had gedacht. In zo'n geval ontwikkelt de ander zich verder. Immers, hij/zij weet nu meer, omdat hij het van een andere kant kan bekijken. Dat is positief. Het kan ook anders. Je kunt het vanuit je gevoel zo oneens zijn met een ander, dat je er kwaad om wordt. Zo kwaad zelfs, dat er geweld volgt. Ik snap wel dat er (heftige) ruzie kan komen door een meningsverschil, maar ergens vind ik dat ook heel raar. Want wat als je nou geleerd wordt dat een mening voortkomt uit een heel proces en dat dat bij jou hetzelfde is gegaan, alleen anders?
Wat nou als we allemaal begrijpen dat een mening een mening is, en dat dat mag. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, dat lijkt me logisch, maar het is hoe de ander het ziet. En dat is ontstaan of ontwikkeld door externe factoren. We proberen elkaar altijd maar te overtuigen van ons eigen gelijk. Maar hoe ben je tot dat gelijk gekomen? Een ander heeft ook zijn eigen gelijk, wat in principe eenzelfde proces heeft doorgemaakt als de voorkeuren die jij hebt. Maar dan via andere ontmoetingen, ouders, dna, (traumatische) voorvallen, etc.
Wat ik ook bijzonder vind aan een mening, is dat mensen zich er veel te veel van aantrekken. Ik heb een vriend die geeft Zumba-lessen. Iedereen is erg blij met zijn manier van lesgeven. Totdat er een gastdeelnemer kwam die zei dat ze er niks aan vond. Ze vond het maar saai en hoefde zich nauwelijks in te spannen. Ondanks dat de vaste deelnemers er geen genoeg van konden krijgen, is hij een week van slag geweest. Deed hij het wel goed? Moest hij de lessen niet aanpassen? Was het echt zo saai?
Zo werkt de mens. In zo'n geval is het maar een mening van een ander. Hoe belangrijk is die nou eigenlijk? Wat kan het jou schelen wat een ander ervan vindt? Diegene heeft zich ook maar zo ontwikkeld opdat hij in deze periode van zijn leven (haar leven in dit geval) een bepaalde mening en voorkeur heeft. Nou en? Kan toch? Mag toch? Is het leuk? Nee. Raakt het je? Ja. Bijzonder vind ik dat.
Het is aan deze wereld te veel gevraagd om de mening van een ander te accepteren. Om de meningen van iedereen te accepteren. Het zou een hoop ellende besparen, maar de mens is nog niet zo ver om dat te kunnen. Misschien moeten we op de basisschool een ander soort les gaan geven. Zo moeten we leren dat een mening maar een mening is, tenzij je er iets van kunt leren, en dat iemand helpen stoer is. Niet iemand verrot schelden of slaan is stoer, maar iemand (onder)steunen is stoer. En cool. Dat is mijn mening.
Maar dat is weer een ander verhaal.
No comments:
Post a Comment